چرخ خیاطی کاچیران الیزابت مدل ۵۱۰

خیاطی در قرن بیستم توسعه بیشتری یافت. همانطور که چرخ خیاطی برای طبقه کارگر مقرون به صرفه تر شد، تقاضا برای الگوهای خیاطی افزایش یافت. زنان در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به دیدن جدیدترین مدها در نشریات عادت کرده بودند و تقاضا برای الگوهای خیاطی را افزایش داد. خیاط و سازنده آمریکایی Ebenezer Butterick با الگوهای کاغذی که قابل ردیابی و استفاده توسط فاضلاب خانگی هستند، تقاضا را برآورده کرد. این الگوها که در بسته‌های کوچک فروخته می‌شدند بسیار محبوب شدند. چندین شرکت الگو به زودی خود را تأسیس کردند. مجلات زنانه نیز دارای الگوهای خیاطی بودند و این کار را در بیشتر قرن بیستم ادامه دادند. این رویه در دهه‌های پایانی قرن بیستم کاهش یافت، زمانی که لباس‌های آماده به یک ضرورت تبدیل شد، زیرا زنان به تعداد بیشتری به نیروی کار دستمزد می‌پیوندند و اگر واقعاً علاقه داشتند، زمان کمتری برای خیاطی برای آنها باقی می‌ماند.[نیازمند منبع] امروز. قیمت پایین لباس‌های آماده در مغازه‌ها به این معنی است که خیاطی خانگی عمدتاً به علاقه‌مندان در کشورهای غربی محدود می‌شود، به استثنای صنایع خانه‌داری در خیاطی‌های سفارشی و اثاثه یا لوازم داخلی. خیاطی به عنوان یک سرگرمی لذت بخش، همانطور که توسط تلویزیون بی بی سی نشان می دهد که زنبور خیاطی بزرگ بریتانیا از سال 2013 روی آنتن می رود، محبوبیت پیدا کرده است.

گسترش تکنولوژی چرخ خیاطی به اقتصادهای صنعتی در سراسر جهان به معنای گسترش روش های خیاطی به سبک غربی و همچنین سبک های لباس بود. در ژاپن، لباس‌های سنتی را با دوخت به هم می‌دوختند که می‌توانست آن را جدا کند تا لباس‌ها از هم جدا شوند و قطعات مختلف به طور جداگانه شسته شوند. بخیه‌های محکمی که توسط ماشین‌های خیاطی خانگی انجام می‌شد و استفاده از الگوهای لباس غربی، منجر به جنبشی به سمت پوشیدن لباس‌های سبک غربی در اوایل قرن بیستم شد. سبک‌های خیاطی و لباس‌های غربی در کشورهای جنوب صحرای آفریقا توسط مبلغان مسیحی از دهه 1830 به بعد منتشر شد. فرهنگ‌های بومی، مانند زولو و تسوانا، به عنوان نشانه‌ای از گرویدن به مسیحیت، در شیوه پوشش غربی تلقین می‌شدند. ابتدا تکنیک های خیاطی دستی غربی و بعداً دوخت ماشینی در سراسر مناطقی که استعمارگران اروپایی در آن ساکن شدند گسترش یافت. با این حال، بررسی اخیر روش‌های یادگیری آنلاین جدید نشان داد که فناوری می‌تواند برای به اشتراک گذاشتن دانش روش‌های خیاطی سنتی فرهنگ سازگار شود. با استفاده از آموزش‌های آنلاین خودگام، یک کلاس خیاطی مالایی نحوه خیاطی و دوخت لباس سنتی باجو کورونگ مردانه را در 3 روز یاد گرفت، در حالی که یک کلاس خیاطی سنتی مالایی 5 روز طول می‌کشد تا همین اطلاعات را آموزش دهد.